மனசுக்கு ரொம்ப குதூகலமாய் இருந்தது. அப்பா அம்மா இருவரும் எங்களுடன் வந்து சிறிது நாட்கள் தங்கப் போவதாக கடிதம் வந்தது. எனது சந்தோஷத்தை பார்த்து எனது மகள் என்னப்பா புதுசா இருக்கு, தாத்தா பாட்டி நம்ம வீட்டுக்கு வருவது ஒன்னும் புதுசு இல்லையே என்றாள். ஆமாம் குட்டி. எனக்கு ரொம்ப ரொம்ப சந்தோஷம். காரணம் என்ன தெரியுமா நாம் சென்னையில் இருக்கும் போது தாத்தா பாட்டி நம்ம வீட்டுக்கு நிறைய தடவை வந்தாலும் தொடர்ந்து இரண்டு நாட்களுக்கு மேலே நம்மளோட தங்கினது இல்ல. சென்னையில் இருக்கும் நம் உறவுக் காரர்கள் வீட்டுக்கு போகணும்னு போய்டுவாங்க. ஆனால் இந்த ஊருல நம்ம உறவுக் காரங்க யாருமே இல்ல. அதனால தாத்தா பாட்டி இருவரும் புல் டைம் நம்மோடவே இருப்பாங்க. அப்பாவோட சந்தோஷத்திற்கு காரணம் அதுதான் என்றேன். சின்ன குழந்தைக்கு என்ன புரிந்ததோ, சரிப்பா என்று சொல்லி விளையாட சென்றாள்.
அம்மா அப்பா வரும் நாளை ஆவலுடன் எதிர்பார்த்து காத்திருந்தேன். அலுவலகத்தில் ஒருவாரம் லீவ் போட்டு விட்டு அவர்களை எங்கெல்லாம் அழைத்து செல்லலாம் என்று பிளான் போட ஆரம்பித்தேன். என் மனைவியோ எனக்கு மேலே. அம்மாவிற்கு (மாமியாரை அம்மா என்று தான் அவள் அழைப்பாள்) என்னவெல்லாம் பிடிக்கும், அவர்களுக்கு வாய்க்கு ருசியாக என்னவெல்லாம் செய்து போடலாம் என்று லிஸ்ட் போட்டு அதற்கு தேவையான மளிகை சாமான் வாங்கிப் போட்டாள். பூக்காரியிடம் ஒரு வாரத்திற்கு 2 முழம் மல்லிகை பூ அதிகப் படியாக கொடுக்கச் சொன்னாள். மரிக்கொழுந்து கிடைத்தால் வாங்கி வரச் சொன்னாள். என் மாமியார் ஊரில் இருந்து வராங்க, அவங்களுக்கு மரிக்கொழுந்து ரொம்ப இஷ்டம் என்று சொல்லி மகிழ்ந்தாள்.
நாங்கள் எதிர்பார்த்த நாளும் வந்தது. காலை சீக்கிரமாக எழுந்து ரயில் நிலையம் சென்று அவர்களை அழைத்து வந்தேன். அன்று சனிக் கிழமை ஆகையால் என் மகளுக்கு பள்ளி விடுமுறை. அவள் விடுமுறை நாட்களில் சாதாரணமாக 8 மணி வரை தூங்குவாள். ஆனால் இன்றோ எனக்கு முன்னாலேயே எழுந்து தயாராக நின்றாள். தாத்தா பாட்டி வருகைக்காக வாசல் கேட் அருகிலேயே நின்று கொண்டிருந்தாள்.
ரயில் நிலையத்தில் அவர்கள் வருகைக்காக காத்திருந்த பொழுது, சென்ற முறை சொந்த ஊருக்கு போன பொழுது நடந்த நிகழ்வுகள் மனக் கண் முன்னே வந்து போனது. என் அம்மா நல்ல முற்போக்கு சிந்தனை உள்ளவர் தான். ஆனாலும் எல்லா தாயை போல அவர்களும் மகள் பாசத்திற்கு அடிமை ஆனார்கள். மகளை விட மகன் வசதியாக இருப்பதால் மகளுக்கு நிறைய செய்ய வேண்டும் என நினைத்தார்கள். ஆனால் மகளோ, எவ்வளவு கொடுத்தாலும் திருப்தி அடையவில்லை. இல்லாதும் பொல்லாதும் சொல்லி அம்மாவை எப்போதும் பதட்டத்திலேயே வைத்திருந்தாள். அவளுக்கு எவ்வளவு கொடுத்தாலும் விடியவில்லை. கூடப் பிறந்தவன் செய்த உதவிகளை அம்மாவிடம் சொல்லாமலும், மருமகளை பற்றி அவதூறு பேசியும் அம்மாவிடம் தன் காரியங்களை சாதித்து கொண்டு இருந்தாள். உடன் பிறந்தவன் செய்த உதவிகளை அம்மாவிடம் சொல்லாமல் எப்போதும் என் மீது குற்றம் சொல்லிக் கொண்டே இருந்தாள். நானும் அவளுக்கு செய்த உதவிகள் பற்றி அம்மாவிடம் ஒன்றும் சொல்ல வில்லை.
சென்ற முறை நான் ஊருக்கு சென்றிருந்த பொழுது அம்மாவிற்கு அவள் எழுதிய கடிதத்தை படித்து விட்டேன். அது குறித்து அம்மாவிடம் பேச, அம்மா விஷயம் தெரியாமல் என்னை கடுமையாக பேசிவிட்டார். அம்மாவின் பேச்சு எனக்கு அதிர்ச்சியை தந்தது. அம்மாவின் மனதில் அவள் நஞ்சை கலந்திருப்பது எனக்கு அப்பட்டமாக புரிந்தது. மீண்டும் மீண்டும் அவளுக்க ஆதரவாகவே அம்மா பேச, மேற்கொண்டு இதைபற்றி விவாதிப்பதோ அல்லது என் நிலையை விவரிப்பதோ விழலுக்கு இறைத்த நீர்தான் என்பது தெளிவாக எனக்கு தெரிந்தது. இவ்வளவு ஆன பிறகு தொடர்ந்து ஊரில் தங்குவது தேவையில்லாத மனக் கசப்பை உண்டாக்கும் என எண்ணி, மறுநாள் அங்கிருந்து கிளம்பி விட்டேன். அம்மாவும் என்னை தடுக்க வில்லை. மறுப்பு ஏதும் சொல்ல வில்லை.
அதன் பிறகு ஊருக்கு வந்து என் அலுவல்களில் மூழ்கி விட்டாலும் இந்த விஷயம் மனதில் ஒரு ஆறா வடுவாகிப் போனது.
திடீர் என்று ஒருநாள் ஊரில் இருந்து எனக்கு தொலைபேசி அழைப்பு வந்தது. பக்கத்து வீட்டு அக்கா பேசினார். அம்மாவிற்கு உடல் நிலை சரியில்லாமல் ஆஸ்பத்திரியில் சேர்த்திருப்பதாக சொன்னார்கள். அடித்து பிடித்துக் கொண்டு சென்றேன். வயதானத்தின் காரணமாக அம்மாவிற்கு ரத்த அழுத்தம் கூடுதலாக இருக்கிறது, தொடர்ந்து மருந்து மாத்திரைகள் சாப்பிட்டால் அதை கட்டுக்குள் வைத்துக் கொள்ளலாம் பயப்பட ஒன்றும் இல்லை என்று டாக்டர் கூறினார். எனக்கு மனதிற்கு கொஞ்சம் ஆறுதலாக இருந்தது.
அம்மாவிற்கு ஆஸ்பத்திரியில் இருக்க பிடிக்கவே இல்லை. ஓரிரு நாட்களில் டாக்டர் கவலை பட ஒன்றும் இல்லை இன்று டிஸ்சார்ஜ் செய்து விடலாம் என்று கூறினார். நான் டாக்டர் இடம் அம்மாவை நான் என்னுடன் அழைத்து போவது பற்றி தனியாக சென்று பேசினேன். ரயில் பயணம் செய்ய உடம்பு அவர்களுக்கு ஒத்துழைக்கட்டும் அப்போது அழைத்து செல்லுங்கள். 15 நாட்களுக்கு அவர்கள் ஓய்வு எடுக்கட்டும் என்று கூறினார்.
என் மனைவியை அம்மாவிற்கு உதவிக்கு விட்டு விட்டு வந்தேன். ஒரு வாரத்தில் மீண்டும் போன் வந்தது, அம்மா தற்போது நார்மல் ஆக இருக்கிறார் என்றும் நான் கிளம்பி ஊருக்கு வரட்டுமா என்று என் மனைவி கேட்டாள். நானும் அம்மா சரி என்று சொன்னால் கிளம்பி வா குழந்தைக்கும் ஸ்கூல் போகவேண்டும் என்றேன். மனைவி ஊருக்கு வந்த பிறகு தான் தெரிந்தது, அம்மா அவளிடம் தினமும் உடன் பிறந்தவள் பற்றி புலம்பி இருக்கிறார்கள். இடையிடையே என் மனைவியையும் ஏசி இருக்கிறார்கள். நான் பெத்து வளர்த்து ஆளாக்கினேன், நீ மினுக்கரே என்று திட்டினார்களாம். இவள் பதில் ஏதும் பேசாது குழந்தயை அழைத்துக் கொண்டு கோவிலுக்கு சென்று விட்டாளாம். அதோடு நில்லாமல் குழந்தையிடம் ஜாடை மாடையாக பேசி இருக்கிறார்கள். குழந்தை வந்து அப்படியே என்னிடம் சொன்னாள். நான் இதுவும் கடந்து போகும் என்று என் மனைவியிடம் கூறி சமாதானம் செய்தேன்.
அம்மா அப்பா வரும் தகவல் தெரிந்த நாள் நானும் என் மனைவியும் ஒன்றாய் பேசி ஒரு முடிவெடுத்தோம். அம்மா என்ன பேசினாலும் மறு பேச்சு பேசுவதில்லை என்று. அம்மாவுக்கு இந்த பயணம் ஒரு சந்தோஷமான அனுபவமாக இருக்கவேண்டும், நம்மால் அவருக்கு எந்த மனக் கிலேசமும் வரக் கூடாது என்பதில் திடமாக இருந்தோம். ரயில் வரும் அறிவிப்பு என் சிந்தனையை கலைத்தது.
தாத்தா பாட்டியை பார்த்த குழந்தைக்கும், பேத்தியை பார்த்த அவர்களுக்கும் மட்டில்லா மகிழ்ச்சி. ஒருவாரம் விடுப்பு எடுத்துக் கொண்டு நாங்கள் எல்லோரும் கோயில், குளம், சுற்றுலா தலங்கள் என்று ஒரு இடம் விடாமல் சுற்றினோம். எங்கள் மனம் குளிர அவர்களுக்கு பணிவிடை செய்தோம். குழந்தை பாட்டியிடம் இடை விடாது நிறைய கதைகள் கேட்டாள். பத்து நாட்கள் போனதே தெரியவில்லை.
அம்மாவிற்கு பத்து நாட்களுக்கு மேல் இருப்பு கொடுக்க வில்லை. அடுத்த வாரம் என் உடன் பிறந்தவள் அம்மாவை பார்க்க வருவதாக போனில் சொன்னாளாம் அதனால் தான் அம்மாவிற்கு ஊர் நினைப்பு வந்து விட்டது. ஊரில் நிறைய வேலைகள் இருக்கிறது, அதனால் நாங்கள் கிளம்புகிறோம் ரயில் டிக்கெட் எடுத்துவிடு என்று கூற, ஊருக்கு போக ஏற்பாடு செய்தேன். அவர்களை வழி அனுப்ப நாங்கள் மூவரும் ரயில் நிலையம் சென்றோம். அம்மாவின் முகத்தில் மகிழ்ச்சி. பழைய பொலிவு திரும்பி இருந்தது. அவர்களுக்கு பிரியா விடை கொடுத்து நிம்மதியாக வீடு வந்து சேர்ந்தோம்.
எங்களுக்கு தெரியும் அவள் மீண்டும் அம்மா மனதில் நஞ்சை விதைப்பாள் என்று.